Het is de liefde die we niet begrijpen - Bart Moeyaert (jeugdboek 1)

Beste lezers,

Ik ga even stilstaan bij het boek 'Het is de liefde die we niet begrijpen' van Bart Moeyaert. Het is de eerste keer dat ik een van zijn jeugdboeken lees. Ik was zeer benieuwd en had hoge verwachtingen aangezien hij de Astrid Lindgren Memorial Award 2019 heeft gewonnen, ook wel de "Nobelprijs voor jeugdliteratuur". Het is natuurlijk niet zomaar dat een schrijver deze prijs wint, ik vond het daarom zeker de moeite waard om mezelf te verdiepen in een van zijn boeken.

Korte inhoud:

Het boek bestaat uit 3 hoofdstukken waarin telkens een verhaal beschreven wordt. Het eerste hoofdstuk genaamd 'Het einde van Bordzek' wordt verteld in de ik-persoon. De familie zit in de auto en is op weg naar de oudste van de kinderen namelijk Bonnie. Het gezin bestaat verder uit moeder, een grote broer genaamd Axel, een kleine zus genaamd Edie en tot slot het hoofdpersonage waarvan de naam onbekend blijft. In het eerste verhaal wordt verder ook over Bordzek en zijn hond gesproken. Bordzek is de Poolse vriend van moeder.

De kinderen willen niet dat Bordzek bij hen is, dit wordt telkens duidelijk gemaakt door het hoofdpersonage. Ze is blij dat ze naar Bonnie gaan want ze hoopt dat Bonnie iets over Bordzek gaat zeggen. Onderweg hebben Axel en moeder de hele rit ruzie. Deze ruzie loopt uit de hand waardoor de auto bijgevolg stopt. Er gebeuren een aantal dingen tussen Axel, moeder en Bordzek. Uiteindelijk rijden ze verder naar Bonnie.

In het tweede hoofdstuk genaamd 'De komst van Bootsman' gaat het om het overlijden van de moeder van moeder, de oma van de kinderen dus. Ze krijgen te horen dat oma een erfenis heeft achtergelaten, maar niet zomaar een erfenis. Ze vraagt hierin namelijk of het gezin Skip de Bootsman in huis willen halen. Hij heeft altijd voor haar gezorgd tot aan haar dood, haar laatste wens was dat Skip goed terecht zou komen. Het hoofdpersonage heeft grote verwachtingen van deze beruchte Skip de Bootsman. Ze hoopt dat het een lieve knappe man is die alles beter zal maken en moeder gelukkig zal maken. Ze zet al haar hoop hierop in, ze denkt dat ze eindelijk een vaderfiguur gaan hebben en dat er voor hun gezorgd gaat worden. Moeder is eerder sceptisch over Skip de Bootsman maar gaat toch akkoord om hem in huis te halen. Wanneer ze Skip ophalen bij het station, blijkt hij echter een oude man in een rolstoel te zijn met een hond.

In het laatste hoofdstuk genaamd 'Wat doen ze daar in Charlestown?' wordt de situatie thuis beschreven nu Skip de Bootsman al een tijdje bij hen is ingetrokken. Axel is bij zijn vriend gaan wonen. Het hoofdpersonage fantaseert voortdurend over wat Axel denkt en hoe Axel haar mist. Bonnie woont intussen ook terug bij het gezin om voor Edie en het hoofdpersonage te zorgen aangezien moeder nooit thuis is nu ze een nieuwe vriend heeft.

Het boek leest vlot en de opbouw is niet ingewikkeld. De verhalen zijn in chronologische volgorde geschreven. Ook de gebeurtenissen worden duidelijk omschreven. De personages worden realistisch beschreven, wel zijn er enorm grote gaten in de beschrijving waardoor je heel veel zelf moet invullen. Zo heb je bijvoorbeeld geen informatie over het hoofdpersonage, enkel haar gedachtegang. Ondanks je zo weinig informatie krijgt, kan je je toch inleven in het personage. Ze heeft een zeer apart karakter waardoor ik me wel niet zo kon herkennen in het meisje. Het boek is eenvoudig geschreven, het taalgebruik is makkelijk te begrijpen en er worden korte zinnen gebruikt. Met momenten wordt het wel zeer vaag geschreven, je moet veel suggereren en er zelf iets van maken. Het is noodzakelijk dat je tussen de regels leest bij dit boek.

Ik kan me moeilijk voorstellen dat dit als jeugdboek globaal wordt gesmaakt door de doelgroep. Wanneer ik bijvoorbeeld denk aan tieners die niet vaak lezen, lijkt het me sterk dat zij dit een goed boek gaan vinden. Gezien onervaren lezers vaak zeer letterlijk en oppervlakkig lezen gaan ze dit volgens mij niet aangenaam vinden, het is ook geen spannend boek dat je aan het denken zet, wel roept het medelijden op voor het hoofdpersonage door de gebeurtenissen en hoe haar gedachten hierrond beschreven worden. Het is bij dit boek wel nodig dat je betekenis kan geven aan dubbelzinnige verwoording en aan de vage stukken die opgelaten worden. Om te weten wat er echt gaande is moet je het op een dieper niveau lezen.

Persoonlijk was het boek niet echt mijn stijl. Ik had dan ook moeite met het uit te lezen. Ik kon me niet echt identificeren met het hoofdpersonage. Ook was het me te vaag in het begin. Er waren heel veel zaken onduidelijk wat me op de een of andere manier niet uitnodigde om verder te lezen. Het boek heeft niet echt een indruk op me nagelaten. Ik had er meer van verwacht, het is ook wel een kort boek maar toch had ik gedacht dat het me meer zou grijpen. Ik geloof dat dit komt doordat ik zelf niet vaak de tijd vind om te lezen en daarom een minder ervaren lezer ben. De schrijfstijl is misschien zeer interessant voor ervaren lezers maar ikzelf was er niet van omver geblazen.